“Life Before Me”: Het waargebeurde verhaal van een familie die tijdens de bezetting verborgen zat

Leven voor mij **

door Nils Tavernier

Franse film, 1u31

Het gerucht gaat dat alle buitenlandse Joden in Parijs binnenkort gearresteerd zullen worden. Toen de Franse politie op de ochtend van 16 juli 1942 bij hen aankwam, wist de familie Zylberstejn zich te verstoppen in een aangrenzend appartement en wist ternauwernood te ontsnappen aan de eerste fase van de razzia. Een echtpaar, Rose en Désiré Dinanceau, leent hem een ​​dienstmeisjeskamer onder het dak: Moshe, Rywka en hun dochter Tauba, een vrolijke tiener, betrekken deze kamer van 6 m².

Niet te zien, niet te horen. Het dagelijks leven speelt zich af in deze zware traagheid, onderbroken door nieuwe politieacties op zoek naar steeds meer Joden, of ze nu buitenlanders of Fransen zijn, jong of oud. Dan rijst de vraag: wat gebeurt er nu met hen?

De hele dag zit Moshe ( Guillaume Gallienne ) op een stoel en kijkt door het patrijspoortje dat de kamer verlicht naar het komen en gaan van de bewoners in de binnenplaats van het gebouw, die hij nauwgezet telt. Rywka (Adeline d'Hermy) bereidt eenvoudige maaltijden met de proviand die Rose (Sandrine Bonnaire) heeft meegebracht en veegt daarbij obsessief de vaat af. Tauba (Violette Guillon) lijkt het meest gefocust op het behouden van een schijn van een normaal leven. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het zachtjes neuriën van de melodieën die ze speelt op het pianoklavier dat op de grond is getekend. Haar beste vriendin en haar grootmoeder, die hen soms bezoeken, brengen echo's van de wereld met zich mee.

The Life Before Me is gebaseerd op de getuigenis van Tauba Birenbaum , geboren als Zylberstejn, verzameld door de stichting die in 1994 werd opgericht door Steven Spielberg, overlevenden van de Shoah Visual History Foundation, die later de USC Shoah Foundation werd. Er werden 52.000 autobiografische verhalen verfilmd in 56 landen. Tauba diende als raamwerk voor het scenario van Nils Tavernier en Guy Birenbaum, zijn zoon. Een fragment opent de film.

De voorstelling telt de dagen af ​​met onverbiddelijke soberheid en dompelt ons onder in de noodzakelijkerwijs beproevende opsluiting van de familie Zylberstejn, waarvan de leden zonder pathos worden vertolkt. Hoewel hun relatie gekenmerkt wordt door genegenheid, lijken hun uitwisselingen tot een minimum beperkt, evenals mogelijke bezigheden (lezen, schrijven, spelletjes, opvoeding van Tauba, enz.). Deze beklemmende setting achter gesloten deuren wordt op weloverwogen wijze afgewisseld met archiefbeelden die licht werpen op de ontwikkeling van de oorlog en het lot van de Joden. Ze schrijven dit unieke verhaal op pedagogische en vloeiende wijze in de grotere geschiedenis.